Keuzes, keuzes, keuzes in de Amerikaanse supermarkt

Ze zijn groot, het assortiment is overweldigend en de service fantastisch: welkom in de wondere wereld van de Amerikaanse supermarkt!

Dit is mijn supermarkt, de Hy-Vee. (De foto is duidelijk gemaakt op een warmere dag dan we hier de afgelopen tijd hebben gehad…)

 (Klik op de foto voor een uitvergroting. De foto opent in een nieuw scherm)

Je vindt in de Hy-Vee, naast de gebruikelijke etenswaren en supermarktartikelen, ook een apotheek, een videotheek, een stomerij, een fotozaak, een bloemist (reken wel op zo’n 20 dollar voor een bosje trieste bloemen. Bloemen zijn echt onbetaalbaar in de VS), een traiteur (met pizza’s en broodjes, en bij elke bestelling een gratis zakje chips) en een koffiecorner (vol ouden van dagen, fel tl-licht en verlepte donuts). De eerste paar keer dat ik in de Hy-Vee was heb ik er een uur rond gelopen en mijn ogen uitgekeken.

Amerikanen zijn gek op goede service en ik moet zeggen, die vind je ook bijna overal. In een Amerikaanse supermarkt wordt er raar opgekeken als je je eigen boodschappen in een tas stopt. Bij elke kassa staat er namelijk iemand speciaal klaar om dat voor je te doen. Als je meer dan drie tasjes vol hebt wordt er aangeboden mee naar je auto te lopen. Je kunt ook met je auto voorrijden en de boodschappen in laten laden. Regelmatig zie ik een veel te dik iemand z’n auto voorrijden, ondertussen slurpend aan een beker frisdrank en druk bellend. Zodra een winkel medewerker met de boodschappentassen tevoorschijnt komt, wordt vanaf de bestuurdersplek lui op een knopje gedrukt dat de achterbak opent. De medewerker zet de tassen in de achterbak, sluit de klep en geeft een klopje op de auto. De bestuurder rijdt, nog steeds druk bellend, zonder op of om te kijken weg.

Wat voor mij echt het meest opvallend is in de supermarkt, is de keuze. Wil je chips, brood of pasta, dan moet je kiezen uit soms tientallen soorten. En welke neem je dan? Uiteindelijk probeer je er maar een paar uit. Weet je waar je dan achter komt? Dat meestal geen van alle soorten echt lekker is! Neem nu het voorverpakte brood. In mijn supermarkt kan ik uit ongeveer dertig verschillende soorten kiezen: allemaal te zacht, te zoet en houdbaar tot 2035. Weet je, dan heb ik liever vier soorten waarvan de één nog lekkerder is dan ander.

Brood is natuurlijk maar één van de vele ontbijt opties. Je hoofd gaat ook duizelen van alle soorten cornflakes, muesli’s, cruesli’s, havermout, griesmeel en wat ze nog meer allemaal verzonnen hebben. Amerikanen zijn ook helemaal dol op Pop-Tarts, gevulde deegflapjes die je opwarmt in je broodrooster. Ook hier geldt, genoeg keuze:

 

Je hebt natuurlijk diverse huismerk-varianten, maar de originele Pop-Tart is ontwikkeld in 1963 door de beroemde Kellogg Company. De algemene aanname is dat de naam is afgeleid van “Pop Art”, dat helemaal hot was in die tijd. Per jaar worden er in de VS twee miljard Pop-Tarts verkocht. Daarbuiten zijn ze alleen verkrijgbaar in Engeland, Ierland en Canada. Maar de VS denkt aan uitbreiding geloof ik. Het schijnt namelijk dat Amerikaanse militairen in 2001 2.4 miljoen Pop-Tarts uit een vliegtuig boven Afghanistan hebben gegooid. Je ziet de gelukkige gezichtjes van Afghaanse kindertjes voor je, als ze midden op een steenvlakte een deegsnackje voor in de broodrooster vinden…

Ikzelf ontbijt meestal met een bakje quick oats, een soort instant havermout. Amerikanen eten havermout (en trouwens ook griesmeel) het liefst hartig, bijvoorbeeld met kaas. Is niet helemaal mijn ding, ik schenk er liever wat siroop erover. Maar welke…?

Ah, nog zo’n Amerikaanse klassieker: Macaroni and cheese, ook wel Mac ‘n’ Cheese genoemd:

Je kunt het vers maken, maar de gemiddelde Amerikaan kookt niet, vandaar dat de instant variant (en dan vooral van het merk Kraft) het meest populair is. In de doos vind je elleboogmacaroni en een zakje kaassaus (meestal cheddar). Je kookt de macaroni een paar minuten, roert de kaas er doorheen, misschien met nog wat melk en boter erbij, en voila, Mac ‘n’ Cheese! Ik moet zeggen dat ik bijna nog nooit zo’n droevig gerecht heb gegeten. Een lichtgevend gele, veel te sauserige subtantie die in de verste verte niets met kaas te maken heeft, is niet mijn idee van lekker eten. Nu is de instant Mac ‘n’ Cheese gecreëerd tijdens de Great Depression in de jaren dertig van de vorige eeuw omdat het voedzaam en goedkoop was (het kostte slechts één voedselbon) en het schijnt dat het recept niet veel is veranderd in de loop der jaren. Vandaar die smaak, zullen we dan maar zeggen.

 Mmmm, smullen maar:  

 

Oké, voordat iedereen denkt dat al het eten in Amerika beroerd is, dat is natuurlijk niet zo. Bij de biologische supermarkt hebben ze bijvoorbeeld de meest heerlijke kazen, vis, brood en gebak. Voor de gemiddelde Amerikaan, en helaas ook voor ons, is dit echter veel te duur. Acht dollar voor een stukje kaas waar je in drie dagen doorheen bent, tsja, dat koop je natuurlijk niet iedere week. Een andere uitkomst zijn de toko’s, met betaalbare producten uit China, Japan, Korea en Thailand.  Vreemd genoeg worden deze winkels voornamelijk door Aziaten bezocht. Amerikanen zijn gewoon gek op convenience foods. Het liefst gaan ze uit eten (en dan bedoel ik naar een MacDonalds of een Pizza Hut) en als ze dan echt thuis moeten eten, is het iets snels uit de magnetron. En dat terwijl zelf koken natuurlijk veel goedkoper is, maar hee, wie ben ik om me daarmee te bemoeien!

De volgende keer in deze blog:
“Ja papa, ik beloof maagd te blijven tot het huwelijk”

Wil je een email ontvangen als ik een nieuw bericht heb geplaatst?
Klik dan hier:
Subscribe to Suzanne’s FotoBlog by Email
(Vergeet niet om de email service te activeren nadat je je hebt ingeschreven! Dit doe je door op de link in het mailtje van confirmations@emailenfuego.com te klikken)